এক কথাত ক’বলৈ গ’লে থিয়’ফেনি হৈছে দৃশ্যমানভাৱে ঈশ্বৰৰ প্ৰকাশ আৰু মানুহৰ ইন্দ্ৰিয়ই বন্দী কৰা। যেতিয়া ঈশ্বৰে মানুহৰ আগত নিজৰ মহিমাত আবিৰ্ভাৱ হয়, যদিওবা আন এটা জীৱৰ যোগেদি।

এই শব্দটোৰ উৎপত্তি গ্ৰীক আৰু ই দুটা শব্দৰ সংমিশ্ৰণৰ পৰা আহিছে: “theos”, যাৰ অৰ্থ হৈছে “ঈশ্বৰ” আৰু “phainein ”। , যিয়ে “দেখাবলৈ” বা “প্ৰকাশ কৰা” ক্ৰিয়াক বুজায়। শব্দ দুটাৰ সংলগ্নকৰণ আৰু তাৰ ফলস্বৰূপে পৰ্তুগীজ ভাষাৰ লগত খাপ খুৱাই লোৱাৰ ফলত “ঈশ্বৰৰ প্ৰকাশ” অৰ্থৰ জন্ম হয়।

See_also: জুইত জ্বলি থকা এজন ব্যক্তিৰ সপোন

বাইবেলত থিয়ফেনিছ

পুৰণি নিয়মত থিয়ফেনি

<০>পুৰণি নিয়মত থিওফেনিজ অতি সাধাৰণ আছিল, যেতিয়া ঈশ্বৰে প্ৰায়ে নিজকে সাময়িকভাৱে প্ৰকাশ কৰিছিল, সাধাৰণতে কাৰোবাক এটা প্ৰাসংগিক বাৰ্তা দিবলৈ। কিছুমান সময়ত চাওক যে ঈশ্বৰ পবিত্ৰ পুস্তকৰ প্ৰথম অংশত আবিৰ্ভাৱ হৈছিল:

অব্ৰাহাম, চিখমত

আদিপুস্তক পুস্তকত উল্লেখ আছে যে ঈশ্বৰে অব্ৰাহামৰ সৈতে সদায় সংস্পৰ্শত আছিল, তেওঁৰ সমগ্ৰ সময়ছোৱাত তেওঁৰ সৈতে যোগাযোগ কৰিছিল জীৱন, কিন্তু কেইটামান সময়তহে ঈশ্বৰে নিজকে দৃশ্যমানভাৱে দেখুৱাইছিল।

এই আবিৰ্ভাৱৰ প্ৰথমটো আদিপুস্তক ১২:৬-৭ পদত উল্লেখ কৰা হৈছে, য'ত বৰ্ণনা কৰা হৈছে যে ঈশ্বৰে অব্ৰাহামক প্ৰকাশ কৰিছিল আৰু তেওঁ কৈছিল, “তোমাৰ বংশধৰসকলক মই এই দেশ দিম,” কনান দেশৰ কথা উল্লেখ কৰি। ঈশ্বৰে তেওঁৰ দাসৰ আগত কেনেকৈ আবিৰ্ভাৱ হ’ল, সেই বিষয়ে কোনো সবিশেষ উদ্ধৃতিটোত দিয়া হোৱা নাই, মাথোঁ এইটো নিশ্চয় অতি আকৰ্ষণীয় আছিল, কিয়নো কিতাপখনত অব্ৰাহামে তাত এটা মন্দিৰ নিৰ্মাণ কৰা বুলি লিপিবদ্ধ কৰা হৈছে।প্ৰভুৰ বাবে।

ৱেণ্ডী ভ্যান জিল / পেক্সেলছ

অব্ৰাহামলৈ, চদোম আৰু ঘমোৰাৰ পতনৰ ঘোষণা

যেতিয়া অব্ৰাহামৰ বয়স ইতিমধ্যে ৯৯ বছৰ আছিল আৰু কনানত বাস কৰিছিল , এবাৰ তেওঁৰ তম্বুত পাৰ হৈ যোৱা তিনিজন মানুহক তেওঁ গ্ৰহণ কৰিছিল। অব্ৰাহামে তেওঁলোকৰ লগত দুপৰীয়াৰ আহাৰ খাই থাকোঁতে তেওঁ প্ৰভুৰ মাত শুনিলে যে তেওঁৰ এজন পুত্ৰ হ’ব।

যেতিয়া আহাৰ শেষ হ’ল, তিনিওজনে যাবলৈ উঠিল আৰু অব্ৰাহামে তেওঁলোকৰ পিছে পিছে গ’ল। আদিপুস্তক ১৮:২০-২২ পদ অনুসৰি, মানুহবোৰৰ দুজন চদোম নগৰৰ ফালে গ’ল, আনহাতে তৃতীয়জন থাকি গ’ল আৰু প্ৰথম ব্যক্তিত্বত ঘোষণা কৰিলে যে তেওঁ চদোম আৰু ঘমোৰা নগৰ ধ্বংস কৰিব, যিয়ে স্পষ্ট কৰি দিয়ে যে এই মানুহজন মোচিক ঈশ্বৰৰ সৈতে আটাইতকৈ ঘনিষ্ঠতা থকা মানুহ বুলি গণ্য কৰা হয়, যিহেতু প্ৰভুৱে সদায় তেওঁৰ দাসৰ সৈতে কথা পাতিছিল, যিয়ে পথ প্ৰদৰ্শন কৰিছিল ইস্ৰায়েলী লোকসকলে মৰুভূমিৰ মাজেৰে প্ৰতিজ্ঞাত দেশৰ ফালে।

বহুতে ভাবিবলৈ ধৰে যে যেতিয়া মোচিয়ে জ্বলি থকা জোপোহাৰ সৈতে কথা পাতিছিল তেতিয়া ঈশ্বৰে নিজকে প্ৰকাশ কৰিছিল, কিন্তু বাইবেলে ইংগিত দিয়ে যে জোপোহাটোত জুই জ্বলি আছিল, কিন্তু এজন স্বৰ্গদূত আছিল যিয়ে... মোচিৰ সৈতে যোগাযোগ কৰিছিল, ঈশ্বৰৰ সৈতে নহয়।

যাত্ৰাপুস্তক ১৯:১৮-১৯ পদত অৱশ্যে ঈশ্বৰে মোচিৰ সৈতে পোনপটীয়াকৈ কথা পতাৰ সিদ্ধান্ত লৈছে আৰু ঘন ডাৱৰে আবৃত হৈ চিনয় পৰ্বতত নামিছে, য'ত বিজুলী, বজ্ৰপাত, জুই, ধোঁৱা আৰু শিঙাৰ শব্দ। ইস্ৰায়েলৰ সকলো লোকে এই পৰিঘটনা দেখিছিল, কিন্তু কেৱলমোচিক প্ৰভুৰ লগত থাকিবলৈ আহ্বান কৰা হৈছিল, যিয়ে তেওঁক সেই মুহূৰ্তত ইস্ৰায়েলৰ বিধান আৰু দহ আজ্ঞা দিছিল।

দিন ধৰি চলি থকা আলোচনাৰ পিছত মোচিয়ে ঈশ্বৰক তেওঁৰ মহিমা চাব পৰাকৈ অনুৰোধ কৰিছিল, কিন্তু প্ৰভুৱে নাকচ কৰিলে, তেওঁৰ মুখে যিকোনো মৰ্ত্যলোকক হত্যা কৰিব বুলি যুক্তি দিলে, কিন্তু মোচিক তেওঁৰ পিঠি চাবলৈ দিলে (যাত্ৰাপুস্তক ৩৩:১৮-২৩), তেওঁক আচৰিত কৰি।

ইস্ৰায়েলীসকলক, মৰুভূমিত

The যাত্ৰাপুস্তকত এইটোও কোৱা হৈছে যে, যেতিয়া ইস্ৰায়েলীসকলে মৰুভূমিত আবাস নিৰ্মাণ কৰিছিল, তেতিয়া ঈশ্বৰে ইয়াৰ ওপৰত কেতিয়াও নোহোৱা হোৱা ডাৱৰৰ দৰে নামি আহিছিল আৰু মৰুভূমিত থকা লোকসকলৰ বাবে পথ প্ৰদৰ্শক হিচাপে কাম কৰিছিল, যিহেতু লোকসকলে এই আন্দোলনৰ লগত গৈছিল ডাৱৰৰ পৰা নামি আহিলে আৰু মৰুভূমিত কটোৱা ৪০ বছৰৰ ভিতৰত তাই ইংগিত দিয়া ঠাইত নতুন শিবিৰ পাতিলে।

এলিয়া, হৰেব পৰ্বতত

ৰাণীয়ে খেদি পঠিয়ালে ইজেবেলে বাল দেৱতাৰ ভাববাদীসকলৰ সৈতে মুখামুখি হোৱাৰ পিছত এলিয়াই মৰুভূমিলৈ পলাই গ’ল আৰু হৰেব পৰ্বতত উঠিল, য’ত ঈশ্বৰে তেওঁক সকীয়াই দিলে যে তেওঁ কথা ক’বলৈ দেখা দিব। ১ ৰাজাৱলি ১৯:১১-১৩ পদত বৰ্ণনা কৰা হৈছে যে এলিয়াই এটা গুহাত লুকাই ৰৈ আছিল আৰু শুনিছিল আৰু দেখিছিল যে এটা অতি প্ৰচণ্ড বতাহ, এটা ভূমিকম্প আৰু তাৰ পিছত জুই, তাৰ পিছত প্ৰভুৱে তেওঁৰ আগত মৃদু বতাহত উপস্থিত হৈছিল আৰু তেওঁক আপোনাৰ ভয়ৰ বিষয়ে আশ্বস্ত কৰিছিল। পদবোৰত এলিয়াই ঈশ্বৰৰ আগত নিজকে দেখাৰ সময়ত কেনে প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ কৰিছিল সেই বিষয়ে কোৱা হোৱা নাই।

ষ্টেফান কেলাৰ / পিক্সাবে

যিচয়া আৰু যিহিষ্কেললৈ, দৰ্শনত

যিচয়া আৰু যিহিষ্কেল দুজন ভাববাদী আছিলযিসকলে প্ৰভুৱে দিয়া দৰ্শনত ঈশ্বৰৰ মহিমা দেখিব পাৰিছিল, যিবোৰ যিচয়া ৬:১ আৰু যিহিষ্কেল ১:২৬-২৮ পদত বৰ্ণনা কৰা হৈছে। উদাহৰণস্বৰূপে যিচয়াই এইদৰে কৈছিল যে তেওঁ “উচ্চ আৰু উচ্চ সিংহাসনত বহি থকা যিহোৱাক দেখিছিল আৰু তেওঁৰ বস্ত্ৰৰ ৰেখাই মন্দিৰ ভৰাই পেলাইছিল।” যিহিষ্কেলে লিখিছে, “এটা একেবাৰে ওপৰত – সিংহাসনৰ ওপৰত – মানুহৰ দৰে দেখা এটা মূৰ্তি আছিল। মই দেখিলোঁ যে তেওঁৰ কঁকালৰ দৰে দেখা বস্তুটোৰ ওপৰৰ অংশটো চিকচিকিয়া ধাতুৰ দৰে দেখা গৈছে, যেন জুইৰে ভৰি আছে আৰু তলৰ অংশটো জুইৰ দৰে দেখা গৈছে; আৰু এটা উজ্জ্বল পোহৰে তেওঁক আগুৰি ধৰিলে।’

নতুন নিয়মৰ থিয়ফেনি

যীচু খ্ৰীষ্ট

নতুন নিয়মৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ থিয়ফেনি হৈছে যীচু খ্ৰীষ্টৰ পৃথিৱীলৈ অহা। যিহেতু যীচু, ঈশ্বৰ আৰু পবিত্ৰ আত্মা এক, এটা ত্ৰিত্বত, খ্ৰীষ্টৰ আগমনক মানুহৰ আগত ঈশ্বৰৰ আবিৰ্ভাৱ বুলি ধৰিব পাৰি। যীচুৱে ৩৩ বছৰ ধৰি পৃথিৱীত থাকি শুভবাৰ্তাৰ শুভবাৰ্তা আৰু প্ৰেমৰ বাক্য প্ৰচাৰ কৰিছিল। আন এটা থিয়ফেনিৰ কথা কোৱা হৈছে যেতিয়া খ্ৰীষ্টই ক্ৰুচত দিয়াৰ পিছত পুনৰুত্থান হৈ মৃত্যুৰ পৰা উভতি আহি নিজৰ পাঁচনি আৰু অনুগামীসকলৰ সৈতে কথা পাতিবলৈ আৰম্ভ কৰে।

See_also: বেয়া আধ্যাত্মিক শক্তি: সেইবোৰ নিষ্ক্ৰিয় কৰিবলৈ শিকক!

চৌলৰ ওচৰলৈ

খ্ৰীষ্টৰ মৃত্যুৰ কিছু সময়ৰ পিছতে তেওঁৰ অনুগামীসকলে অত্যাচাৰ কৰা হ’ব। এই অত্যাচাৰৰ প্ৰচাৰকসকলৰ ভিতৰত এজন আছিল তৰ্চৰ ইহুদী চৌল। এদিন যেতিয়া তেওঁ যিৰূচালেমৰ পৰা দামাস্কাছলৈ যাত্ৰা কৰি আছিল, খ্ৰীষ্টানসকলৰ ওপৰত নিজৰ অত্যাচাৰ অব্যাহত ৰখাৰ উদ্দেশ্যেৰে, চৌলে এটা অতি উজ্জ্বল পোহৰ আৰু তাৰ পিছত যীচুৰ দৰ্শন দেখিলে, যিজনে তেওঁক খ্ৰীষ্টানসকলক অত্যাচাৰ কৰাৰ বাবে তিৰস্কাৰ কৰিছিল, যিদৰে কিতাপখনত উল্লেখ কৰা হৈছে।পাঁচনিৰ কৰ্ম ৯:৩-৫: “চৌলে সুধিলে, ‘প্ৰভু, তুমি কোন?’ তেওঁ উত্তৰ দিলে, ‘মই যীচু, যাক তুমি অত্যাচাৰ কৰিছা।’”

এই দৰ্শনৰ পিছত চৌলে খ্ৰীষ্টান ধৰ্ম গ্ৰহণ কৰিলে, তেওঁৰ নাম সলনি কৰি পৌল কৰি শুভবাৰ্তা প্ৰচাৰ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে, ইয়াৰ অন্যতম শ্ৰেষ্ঠ প্ৰচাৰক আৰু নতুন নিয়মৰ কিতাপৰ এটা ভাল অংশৰ লেখক হৈ, খ্ৰীষ্টৰ বাক্য সমগ্ৰ বিশ্বতে প্ৰচাৰ কৰিলে।

আপুনিও ভাল পাব পাৰে

• নিজকে আৱিষ্কাৰ কৰক: উৎসটো আপোনাৰ ভিতৰত আছে!
• সম্ভাৱ্য (আৰু সম্ভাৱ্য)ৰ ওপৰত চিন্তা কৰক ) অন্য দূৰৈৰ জগতৰ অস্তিত্ব!
• কাবালাৰ দাৰ্শনিক শিক্ষা জানি লওক আৰু আপোনাৰ জীৱনক ভালৰ দিশত ৰূপান্তৰিত কৰক!

পতমোচ দ্বীপত যোহনলৈ

খ্ৰীষ্টৰ এজন পাঁচনি যোহনক শুভবাৰ্তা প্ৰচাৰ কৰাৰ বাবে পাতমোচ দ্বীপত গ্ৰেপ্তাৰ কৰি বিচ্ছিন্ন কৰি ৰখা হৈছিল। তাত থকাৰ সময়ত যোহনে এটা দৰ্শন দেখিলে য’ত খ্ৰীষ্ট তেওঁৰ ওচৰলৈ আহিছিল, প্ৰকাশিত বাক্য ১:১৩-১৬ পদত লিপিবদ্ধ কৰা হৈছে: “তেওঁৰ মূৰ আৰু চুলি ঊলৰ দৰে বগা, নিয়ৰৰ দৰে বগা, আৰু তেওঁৰ চকু জুইৰ শিখাৰ দৰে আছিল। তেওঁৰ ভৰি দুখন অগ্নিময় চুলাত ব্ৰঞ্জৰ দৰে আৰু তেওঁৰ মাতবোৰ হুলস্থুলীয়া পানীৰ শব্দৰ দৰে আছিল। তেওঁৰ সোঁহাতত সাতটা তৰা আছিল আৰু তেওঁৰ মুখৰ পৰা এটা চোকা দুধাৰী তৰোৱাল ওলাই আহিছিল। তেওঁৰ মুখখন সূৰ্য্যৰ দৰে আছিল যেতিয়া ই নিজৰ সকলো ক্ৰোধত জিলিকি উঠে।’

সেই মুহূৰ্ততে যীচুৱে যোহনক শেষ সময় চাবলৈ অনুমতি দিলে আৰু তেওঁক প্ৰলয়ৰ বিষয়ে লিখিবলৈ আদেশ দিলে, যাৰ লক্ষ্য আছিলবিচাৰৰ দিনা তেওঁৰ দ্বিতীয় আগমনৰ বাবে খ্ৰীষ্টানসকলক প্ৰস্তুত কৰা।

-MQ- / Pixabay

কিন্তু কোনোবাই সঁচাকৈয়ে ঈশ্বৰক দেখিছেনে?

কিছুমান ধৰ্মতত্ত্ববিদে প্ৰচাৰ কৰে যে , যেতিয়াই ঈশ্বৰে মানুহক নিজকে দেখুৱাইছিল, তেতিয়াই তেওঁ নিজৰ শক্তিৰ প্ৰকাশ দেখুৱাইছিল, কেতিয়াও নিজৰ প্ৰকৃত ৰূপ দেখুৱাই নাছিল, যিটো মানুহৰ বাবে দেখা অসম্ভৱ হ’ব। উদাহৰণস্বৰূপে যোহনে লিখিছে যে “কোনোৱেই ঈশ্বৰক কেতিয়াও দেখা নাই” (যোহন ১:১৪), আনহাতে পৌলে লিখিছে যে যীচু হৈছে “অদৃশ্য ঈশ্বৰৰ” প্ৰকাশ (কলচীয়া ১:১৫)। শেষত, যীচু খ্ৰীষ্টই নিজেই জোৰ দি ঘোষণা কৰিছিল, যিদৰে যোহন ১৪:৯ পদত লিপিবদ্ধ কৰা হৈছে: "যিজনে মোক দেখিছে, তেওঁ পিতৃক দেখিছে", গতিকে কিছুমান ধৰ্মতত্ত্ববিদৰ মতে, ঈশ্বৰে সঁচাকৈয়ে মানুহৰ আগত নিজৰ সকলো মহিমাৰে প্ৰকাশ পাইছিল নে নাই, ইয়াৰ কোনো গুৰুত্ব নাই, কাৰণ গুৰুত্বপূৰ্ণ কথাটো হ'ল আমি তেওঁৰ অস্তিত্ব আমাৰ ভিতৰত অনুভৱ কৰোঁ।